Wyróżniamy dwie grupy technik operacji nosa:
- Rynoplastyka z dostępu wewnętrznego (ang. internal rhinoplasty approach), zwaną także rynoplastyka zamkniętą- prowadzona za pomocą cięcia wnętrza nosa, dzięki temu blizny są niewidoczne. Dostęp wewnętrzny może być bez wydobycia i z wydobyciem.
- Dostęp bez wydobycia (ang. non-delivery approach)- zaleca się w przypadkach:
- niewielkiego zmniejszenia objętości odnogi bocznej chrząstki skrzydłowej większej
- niewielkiej czaszkowej rotacji wierzchołka nosa
- Dostęp z wydobyciem (ang. delivery approach). Metoda ta, jest wskazana w przypadkach, w których celem operacji jest zmiana kształtu wierzchołka nosa w szerszym zakresie niż proste, niewielkie zmniejszenie jego objętości. Wskazaniami do zastosowania tego dostępu są:
- asymetria wierzchołka
- rozdwojenie wierzchołka nosa;
- nadmierna rotacja wierzchołka w kierunku czaszkowym
- zmniejszenie projekcji wierzchołka
Ten dostęp umożliwia modelowanie chrząstek skrzydłowych większych aż do rejonu kopuł i obszaru między nimi pod bezpośrednio kontrolą wzroku.
- Rynoplastyka z dostępu zewnętrznego (ang. external rhinoplasty approach), zwaną także rynoplastyka otwartą- blizny pooperacyjne mogą być widoczne, gdyż chirurg prowadzi cięcie prostopadłe do przegrody nosowej. Dostęp do głębiej leżących struktur anatomicznych nosa uzyskuje się przez połączenie poprzecznego cięcia skóry słupka nosa
z obustronnymi cięciami skrzydełek nosa. Cięcie w słupku nosa prowadzi się w połowie odległości między górnym brzegiem nozdrzy a punktem przy podstawie nosa. Przez ten dostęp chirurg modyfikuje struktury anatomiczne leżące wewnątrz nosa. Metoda ta ma liczne zalety ale i także wady. Zaletą jest lepsza dostępność do struktur anatomicznych nosa, będących przyczyną zewnętrznego zniekształcenia nosa. Techniki rynoplastyki z dostępu zewnętrznego, zapewniające maksymalną ekspozycję, umożliwiają dokładne szycie.
|
 |
Wtórna rynoplastyka- polega ona na powtórnej operacji nosa - reoperacji. Tkanki są w tej sytuacji zdeformowane
i zmienione, niewłaściwie ukrwione w wyniku jednej lub kilku operacji plastycznych.
Operacja garbu nosa: Chirurg na początku zabiegu odwarstwia skórę od szkieletu na grzbiecie nosa na zewnątrz a błonę śluzową od wewnątrz, w tym celu wykonuje on jedno z możliwych cięć np.: cięcie pod chrząstką skrzydłową lub w poprzek przegrody nosowej. Garb nosa usuwany jest za pomocą specjalnych narzędzi. W niektórych przypadkach odcięta tkanka wykorzystywana jest w celu re modelacji grzbietu nosa. Wszczepiany implant musi być zabezpieczony przed przemieszczaniem się. Niekiedy w celu unieruchomienia implantu, wystarczy założenie zewnętrznego opatrunku gipsowego.
 Modelowanie garbu |
 Modelowanie nosa siodłowego |
Konsultacja lekarska: W czasie pierwszej konsultacji ustala się szczegóły korekcji i rodzaju znieczulenia, dokumentację fotograficzną i komputerową symulację wyniku pooperacyjnego, określa czas pobytu w klinice (najczęściej pacjent wychodzi tego samego dnia). Już pierwsze spojrzenie na pacjenta pozwala zwykle dostrzeć problem estetyczny, ale dopiero pełna
i dokładna ocena nosa zewnętznego i wewnętrznego na podstawie oglądania, badania palpacyjnego i rynoskopii umożliwia określenie istoty tego problemu i wybór techniki operacyjnej. Podczas pierwszej wizyty chirurg przeprowadza dokładną rozmowę z pacjentem, podczas której przedstawiane są możliwości leczenia chirurgicznego. Omawiane są koncepcję operacji, jej ograniczenia, ryzyko czy możliwość wystąpienia komplikacji pooperacyjnych. Pacjent ma prawo zadawania pytań lekarzowi tak aby mógł on zdobyć wszystkie konieczne informacje i być w pełni świadomy przyszłego zabiegu. Przeprowadzana jest także konsultacja lekarza anestezjologa.
Badania przed zabiegiem: Niezbędne jest przeprowadzenie badań laboratoryjnych: morfologii krwi, określenie czasu krwawienia i krzepnięcia, grupy krwi oraz badania EKG. Możliwe jest, iż wskazane będzie wykonanie tomografii komputerowej nosa i zatok przynosowych. Brak jest jednoznacznych przeciwwskazań do przeprowadzenia zabiegu rynoplastyki.
Przeciwwskazania: Względne przeszkody to: cukrzyca, niedokrwistość, nie leczone nadciśnienie, stany zapalne zapalenie zatok przynosowych i twarzy.
Przebieg operacji: Operacja w większości przypadków trwa 1 - 3 godz. Lecz czas zabiegów bardziej skomplikowanych może być znacznie dłuższy. Klasyczny przebieg operacji polega w pierwszej kolejności na odseparowaniu skóry od nosa, częściowym usunięciu i ewentualnym modelowaniu chrząstek skrzydłowych i czubka nosa oraz, jeżeli sytuacja tego wymaga usunięciu garbu i zwężeniu kostnej części nosa.
Znieczulenie: Operacje nosa w zależności od potrzeb i preferencji pacjenta dokonuje się w znieczuleniu ogólnym czasem w miejscowym.
Czas rekonwalescencji: Pacjent przebywa w klinice przez kilka godzin po zabiegu. Po operacji nos stabilizowany jest opatrunkiem termoplastycznym (nowoczesny gips) od zewnątrz przez 7 dni, a do wnętrza nosa wkłada się delikatne opatrunki.
Rekonwalescencja trwa ok. 2 tygodni. Przebieg około operacyjny jest najczęściej bezbolesny. Mogą występować "bokserskie” sińce pod oczami ustępujące po 7-10 dniach. Całkowite efekty zabiegu ze względu na proces gojenia i obrzęki widoczne są dopiero po kilku tygodniach. Powrót do socjalnej aktywności jest możliwy po 7-14 dniach. Kontrola pooperacyjna po ma miejsce po 3, 6 i 12 miesiącach.
Komplikacje: Ciężkie komplikacje po operacjach nosa nie zdarzają się często. Z lżejszych powikłań wymienić możemy: zmiany barwy nosa, pękanie drobnych naczynek krwionośnych, opóźnione gojenie rany pooperacyjnej, bóle głowy.